Anton, boziou-le, dezindo: “Pai Abraan, ten mezericórdia de mi i manda a Lházaro cula puntica de l dedo molhado n’auga para me refrescar la lhéngua, porque stou mi atermentado neste fuogo.”
Dai fruitos que amóstren que stais arrependidos i nun ampécedes a pensar, “Tenemos a Abraan cumo nuosso pai”, puis digo-bos que Dius puode fazer nacer filhos d’Abraan destas piedras.