Anton, inda staba el a falar, ũa nubre relhuziente asselumbrou-los i saliu ũa boç de andrento la nubre que dezie: «Este ye l miu filho mui amado, a quien you quiero muito. Scuitai l que el diç.»
Ben ende la hora, i yá stá a quedar acerca, an que bós sereis scamalhados, cada un para sue parte i me deixareis a mi solo; mas you nun stou solo, porque l Pai stá cumigo.
You nun puodo fazer nada por mi mesmo; julgo cunsante oubo i l miu juízo ye justo, porque nun busco l que me dá la gana, mas la buntade daquel que me ambiou.