6 Era eilhi que quedaba la fuonte de Jacó. Anton Jasus, cansado de la caminada, sentou-se na borda de la fuonte. Yá era arrimado a meidie.
Apuis de meidie, toda la tierra quedou a las scuras até las trés de la tarde.
Apuis de haber ayunado quarenta dies i quarenta nuites, dou-le la fame.
Lhougo a seguir armou-se ne l mar ũa termienta tan fuorte que la barquita era cubierta pulas óndias; nesse antretiempo, el staba a drumir.
i eilha tubo l sou filho morgado i puso-lo nũa majadoura ambrulhado an panhos, puis yá nun habie campo para eilhes na stalaige.
Mas Jasus dixo-le: «Las raposas ténen ls sous lhapos i ls páixaros de l cielo ls sous nius, mas l Filho de l Home nun ten adonde ancostar la cabeça.»
Jasus respundiu-le: «Nun son doze las horas de l die? Se ũa pessona andubir cun de die nun tropeça porque bei la lhuç deste mundo,
Sós tu mais grande que l nuosso pai Jacó que mos dou este poço, de adonde el buiu culs filhos i culs ganados?»
Chegou, anton, a ũa cidade de Samarie que le chamában Sicar, acerca dũas tierras que Jacó le habie dado al filho Jesé.
Ende, bieno ũa mulhier de Samarie a sacar auga i Jasus dixo-le: «Dá-me a buer.»