46 Era la segunda beç que benie a Canan de la Galileia, adonde bolbira auga an bino. Staba alhá un funcionairo de l rei que tenie l filho malo an Cafarnaún.
Anton, ũa mulhier cananeia, benida daquel termo, ampeçou a boziar dezindo: «Tenei piadade de mi, Senhor, Filho de Dabide: la mie filha stá mui mal, atermentada por un demonho.»
Anquanto le staba a dezir estas cousas a eilhes, achegou-se un xefe i botou-se por tierra, dezindo-le: «La mie filha morriu-se agorica mesmo; mas ben i pon la tue mano porriba deilha i tornará a bibir.»
I el dixo-le: «Ye cierto que me dezireis este dito: “Doutor, sana-te a ti mesmo”; faç tamien eiqui, na tue tierra, todo l que mos cuntórun que habies feito an Cafarnaún.»
Stában juntos Simon Pedro, Tomé, que le chamában Mielgo, Natanael que era de Caná de la Galileia, ls que éran filhos de Zebedeu i outros dous deciplos del.