Go Bɛ̈nydït thiëc an, “Ku eeŋö wɔi? Apukï röt ciëën ë riɔ̈ɔ̈cdït. Remdɛn de tɔŋ acï ke cuɔp ciëën acïï riɔ̈ɔ̈c ke thööŋ, ariŋkï aläldïïtë, ku acïkï kekɔ̈ɔ̈th ee lieec.
Abïk cök ke jöŋgöör riŋ pïŋ, ku awuɔɔu de abëël ke tɔŋ, ku atuktuk de cök ke abëël. Wärken ke mïth ku märken ke mïth acïkï röt bï pɔ̈k mïthken, abïk cin nuɛt në kegup ë lik.
Duökï kɔ̈th be tɔ com në ee pinyë, ku në cïn kë bïï bɛ tem ë menyjel ëtɛ̈ɛ̈n. Alɛi cëŋ ë tɛ̈ɛ̈n kedhie abïk riɔ̈ɔ̈c ë rem ë mɛk pänydït, ka bï rɔt pɔ̈k baai.”
Bänyku aye ke kɔɔr ke ke liu cït luny de kɔyɔm, ee nyuc në päny kɔ̈ɔ̈th në liɛɛr ë piny, ku na cï akɔ̈l ruɛl, ke ke pär abï ciën raan ŋic të cï kek lɔ thïn.
Na wën, ke tunynhial bɔ̈, tunynhial töŋ de tuuc kadhorou wën cath në guöl kadhorou, bï ku jiɛɛm ke yɛn, lueel, an, “Bä eenë, bä yï nyuöth guiëër cï löŋ de akɔɔrröör guiir atuc, akɔɔrröör rɛ̈ɛ̈r ë piëëu juëc nïïm,