Ëtɛ̈ɛ̈n Ɣaman acï lɔ ɣöt, ku lëkë Melik en an, “Eeŋö duëërë luöi raan cïï Melik piɔ̈u miɛt ke yen an bïï dhuëëŋ guöp?” Go Ɣaman lueel ë yepiɔ̈u an, “Eeŋa däŋ duëërë Melik dhuëëŋ guöp pei, cie yɛn?”
Eeŋö bä looi të le Nhialic yï luöi këtuc? Eeŋö bäk looi të le we lɔ yiɛ̈n riääk wun mec? Ee tënou bä wek kuɔɔny lɔ yök thïn? Ee tënou bä wek kajuëckun lɔ thiaan thïn?
tït ee lueth ke yek lueel, bäny de kakë Nhialic ayek käŋ looi, ku jɔ tït keek aa yɔ̈ɔ̈k, ku kɔckï acïn kë yek rɛɛc. Ku eeŋö bïk looi të lee këriëëc ëbɛ̈n lɔ kɔ̈ɔ̈c?”
Na wën, acï akɔ̈l lɔ piny, ke bɛ̈ny de dom yöök wukilde an, ‘Cɔl kɔc lui, ku gämë keek ariöpden, abä gɔl në kɔc ë bɔ̈ ciëën, le guööt ë kɔc ë bɔ̈ tueŋ.’
Ku ade raan ëtɛ̈ɛ̈n, raan ë dhiëth ke ye aduany, ku aaye kɔc jɔt e aköölnyïïn kedhie lek tääu ë kal ë Luaŋdït thok, kal thoŋ cɔl Läkëläk, ke ye lip ë käŋ tëde kɔc ee lɔ Luaŋdït ë Nhialic.