“Yɛn bï cöörkï wat në kueer kën kek kɔn tëëk. Yɛn bï mɔ̈ɔ̈thden tɔ ye ɣɛɛr ku luɔi piny de yic ŋɔny ke lip në kenïïm. Kek gutguut cä lueel ka, ku abä ke muk ke ke cïï mär në yanɔm.
Ku yïn, yïn raan luui wok ëtök, raan yic, yïn läŋ aya an, bäk diëërke kony, aake ye luui në yɛn ëtök në wëlpiɛth yiic, kekë Keleme aya, ku kɔc kɔ̈k ë ye wok ke luui ëtök, kɔc cïï rinken gɔ̈ɔ̈r ë awerek de pïïric.
Na cak kɔc e looi aya, ke këërkëër ë wec Nhialic akääc, ke cïï wiëëk, acï gäär kɔ̈u cöökë an, “Bɛ̈nydït aŋic kɔc cï aa kɔcke.” Ku cöökë aya an, “Raan ëbɛ̈n raan ee Kërtho cɔɔl rin ë nyaai ë luɔi de këracic.”
Ku acï nyuöth keek, nɔn cïï en ee biäkden ee biäkdun yen aaye kek kakë looi, ka cï guiëër week ënɔɔnë në kɔc wään guïïr week wëlpiɛth në riɛl ë Wëidït ɣer Wëi ë tooc paannhial, ku tuucnhial ayek kakë kɔɔr luɔi woi kek keyiic.