Ade diëër abɛɛr juëc pinydun, diëër wär liɛɛt ë wɛ̈ɛ̈r yɔu. Yɛn ee dhuökkun nɔ̈k ke ke kor, ku ta märken nuan. Aya keek yuöp piny ëthiäu në tɔ̈ɔ̈k ku riɔ̈ɔ̈cdït.
Tiiŋ cï mïthke kadhorou thou acï thɔ̈ɔ̈k, ke ee wëi dääkiic. Kööldɛn ɣer acï guɔ aa cuɔlëpiny, acï yäär ku tɔ̈k piɔ̈u. Yɛn bï kɔc ke aterdun tɔ näk week, wek kɔc ŋoot ke we pïïr. Acä lueel, Yɛn Bɛ̈nydït.”
Yɛn bï kɔc ke ater tooc bïk tim de enap de kɔckï lɔ yɛp piny, ku acïkï keek bïï riɔ̈ɔ̈k taitai. Abä keek yɔ̈ɔ̈k bïk kër tɛm nïïm wei, në cïï ee kërkë ee kakï.
Nyuuth de Obadaya kï, nyuuth ë nyuth ë yen kë cïï Bɛ̈nydït Nhialic lueel në baŋ de kɔc ke Edom. Bɛ̈nydït acï tunyde tuöc juöör, ku jamde acuk piŋ ke lueel an, “Bäk kïïtku röt! Yïnku tɔŋ kɔc ke Edom!
Ku kë lueel ë Bɛ̈nydït kï an, “Ku në biäk de tït mär kɔckï. Të cï ë ke cääm apiɛth, ke luelkï an, ‘Wek bï dɛ rëër lɔ dïu.’ Na cï keek nyɔ̈ŋ, ke ke riëëc kɔc nɔn bï tɔŋ ke yök.