“Eeŋö ye kɔckï mim ke cïn kë cïk lueel, wään la Yɛn tëden bä keek la ke luök? Eeŋö kën kek cɔ̈tdï puk nɔm wën cɔ̈ɔ̈t Ɛn? Cä guɔ ciën riɛl kuɔny ɛn keek? Yɛn duëër wɛ̈ɛ̈r tɔ dëu abïï yic riɛl të cän e lueel ku pɔ̈k kiɛɛr ke ke ye jɔ̈ɔ̈r, abï rec nu thïn thou në biäk de ciɛ̈n pïïu.
Acïk lɔ ciëën ë karɛc ke kuarken yiic, kɔc wään reec luɔi de kë cä lueel, acïk yiëth kɔ̈k lam. Baai de Yithriɛl ku baai de Juda acïk löŋ cä mac wo kuarken dhoŋ kɔ̈u kedhie.
Ka ënɔɔnë, Yɛn Bɛ̈nydït, Ayɔ̈ɔ̈k keek nɔn bän riääk yiɛ̈n keek, ku acïkï bï ban. Ku të le kek lɔ dhiau, ke ke kɔɔr kuɔɔny tëde Yɛn, Yɛn cïï dhiënden bï piŋ.
“Mɛnh ë raan, jamë wek ee röördït ku lɛ̈kë keek an acïï Bɛ̈nydït Awärjäŋ lueel an: ‘Wek cï bɛ̈n bäk këde piɔ̈ndï kɔɔr, cie tɔ̈u de ka? Në yic, ke ya ye Nhialic pïïr. Acä lueel, Yɛn Bɛ̈nydït Awärjäŋ.
Rial, të cï bɛ̈ny de ɣöt rɔt guɔ jɔt ku jɔ ɣöt thiöök thok, ku we bï jɔ kɔ̈ɔ̈c biic, ku taŋkï ɣöt thok, ku luɛlkï an, ‘Bɛ̈nydït, liëpë we ɣöt!’ Ku abï bɛ̈ɛ̈r, yöök week an, ‘Wek kuöc të bä wek thïn!’