Ku yɛn bï këcam thiinë lɔ bɛ̈ɛ̈i, ke bï we gäm riɛl, ku bäk jɔ baaric. Yɛn ë piɔ̈u miɛt në luɔi cä wek bɛ̈n ɣön ë lïmdun, ku në biäk de ee kënë jakï ya tɔ luui week.” Agokï gam ku lëkkï yen an, “Loi cït man ë kë cï lueel.”
Raan ëbɛ̈n, raan ee kɔc ee kɔc geet gup nyuööth, ka ye rɔt kɔ̈ɔ̈r abiaan ë guöp. Ku raan ëbɛ̈n, raan ee raan ee kërac looi nen, ka yë rɔt yɔ̈k tɔ̈ɔ̈k ë piɔ̈u.
Ku eeŋö cïï wok kërac ee looi, ke këpiɛth bï bɛ̈n? Cït man cï wo cäk thook, an, yok lueel, ku ye kɔc kɔ̈k ŋak an, Yok lueel. Kɔc luel en aröŋkï në gääk bï ke gɔ̈k.
Tiëŋkï nyandï kï ee dhueny kën kɔn yök ke moc ku tiiŋ mɔ̈thde kï, abä ke yiɛ̈n week biic ee tënë, ku bäk ke luöi këduön cäk tak. Ku monyë duökï lui ayär rɛɛc cït ee kënë!”
Go but bɛ̈ɛ̈r an, ‘Na kaarkï ë yic në baŋ bän aa bɛ̈ny në wënïïm, bäkkï rɛ̈ɛ̈rkï në atïmdï yic. Ku na cäkkï bɔ̈, ke mac abï bɛ̈n bei ë ya yic, ku ciɛm tiim ke thidar ke Lebanɔn.’