Ke acï tɔ̈u ke ye tiiŋ thuööm runke acïtkï thiërbɛ̈t ku ŋuan, ku cïï Luaŋdït ee pɔ̈l, ee ka ke Nhialic looi wɛ̈ɛ̈rwakɔ̈u ku aköl, në reec ee yen cäm rɛɛc ku në pal yen pal.
ku jëlkï ëtɛ̈ɛ̈n në abël lek Antiokia, paan cï wäthii ke kɔn tɔ̈ɔ̈ŋ thïn wään an, bïk cath në dhuëëŋ de Nhialic piɔ̈u në këde luɔiden, luɔi cïk guɔ thöl ënɔɔnë.
Go Anania jäl, le ɣöt, na wën, ke thɛny ecin ë yenɔm, ku lueel an, “Thaulo mɛnhkäi, yɛn aa tooc Bɛ̈nydït Yecu, raan ë tiëc tëde yïn kueer wään bï yïn eenë, yen aa toc ɛn, ke yï bï piny bɛ tïŋ, ku bä thiäŋ në Wëidït ɣer.”
Ku bïk aa guiir adï, të kënë ke tooc? Acït man cï e gɔ̈ɔ̈r an, “Eeŋö cï kɔc cök dikëdik alë, kɔc ee wëlpiɛth guiir, wël ke mät, kɔc ë wëlpiɛth guiir, wël ke këpiɛth!”
Kek acïk aa cäätɔɔ lëk ɣön ë Nhialic nhiëërdu: ku të ye yïn keek nyuööc apiɛth në kenyden në nyuuc rɔ̈ŋ ke nyuuc ë kɔc ke Nhialic, ke yïn bï këpiɛth aa looi: