Rin ke rem de tɔŋ de dhiën de Gad cï ŋiëc wɛ̈ɛ̈t, kɔc ɣɔn cï röt mät rem de tɔŋ ë Debid, ɣɔn nu en ë jɔ̈ɔ̈ric, ee kɔc cï wɛ̈ɛ̈t ë muŋ de kööt ku tɔɔŋ, acïtkï nyïïn kɔ̈ɔ̈r, ku aŋickï riŋ cï ŋeer ë kuriic.
Ago kɔc ke pänydït bɛ̈n ke akɔ̈l ë kën lɔ piny ë akööl ë dhorou an, “Ee kënou mit arëët, awär miök de kiëc? Ku eeŋö ril aläl awär köör?” Ago Thamthon bɛ̈ɛ̈r an, “Na ë we kën pur në weŋdï, adï kɛ̈nkï meekdiënë mɛɛk.”
Go Jɔnathan bɛ̈ɛ̈r an, “Yïn bï thok liɛɛr! Acïn kë bï yï nɔ̈k. Acïn kë ye wäär looi ke kën lɛ̈k ɛn, kë koor ku nɔn ee yen kë dït. Ka yen acïï kë cït ee kënë duëër muöny ɛn. Acie yic!”