10 هَه حکم کن زندَگی وَعدَش دوعَه به، چمن مَردِ باعیث بَه.
10 هَ حُکمی که زِندگی وَعدَه دوعَش بَه، چِمِن مرگی باعیث بَه.
چون موسی اَ صالح بِه خونه کن شَریعَتی سَر آمبستَه، اِنتَرَ بنوشتی کن: «کَسی کن اِم حِکمون اَنجوم بدَرِ، چَی واسیطَنَه زندَگی بَداشتیَه.»
اِمی خونه کن شریعَت خدا غَضَّبی بوعَردی؛ ولی جِگا ایی کا کن شَریعت نیَه، شَریعَتی چاکِنِستِه نی نیَه.
زمانی اَز شَریعَتیکا جِدا، زِندَ بیمَه؛ ولی وقتی کن شریعتی حِکم آمَه، گِناخ زِندَ آبَه و اَز مَردیم.
ایسَه، اَگَم خیدمتی کن مَردِرا بَشی و کازی سَردِرِ نوشتَشونه، شکوه و جَلالینه اَیر آبَه، ایی جوری کن ایسرائیلی قام، نَشاینَه موسی صَفَتی شکوه و جلالی خونه بَی بِوینِن، هر چَنَه اَ شکوه جَلال کایبَه نیفیت آبه،
ولی شَریعَت ایمانی سَر نیه، بَلکَم «کَسی کن اِمون اَنجوم بدَرِ، چَوون دِلَه زندَگی بَکی.»