21 اَ موطمئِن به کن خدا بَشایَه اِشتَن وَعدَ وفا بکَرِ.
21 اَ مُطمئن بَه که خِدا بَشای اِشتَن وعده وفا بِکَرِه.
ولی عیسی اَیِنِش دَیشتِشَه و واتِش: «اِم کاراینسانیرا غَیرمُمکینَه، اَمّا خدا را گرد چییِن مُمکینَه.»
عالیجناب تِئوفیلوس، تا ایسَه وِرَ آدَمِنی تَقَلا کَردَشونَه اَ چییونی نِوِشتِه کن چَمَه دِلَکا ایتّفاق دَگِنِستَه بَه،
اِمی خونِه کن خدا وَریکا هیچ چیی غَیر مومکین نیَه!»
خَشی اَ ژِنی حالیرا کن باور کَردِشَه اَ چیی ایی کن خداوندی طَرَفیکا بَشون واتَیَه، اَنجوم بَبیَه.»
تِه کیشَه کن دییَری پاسَری سَر قیضاوت بَکَش؟ چَی آمبَست مَندِ یا ویگِنِستِه ایمانیکا، چَی اَربابی مَربوطَه. و اَ، آمبَست نی بَمَندیَه چون خداوند بَشایَه اَی آمبَست آکَرِ.
ایی نفر، ایلَه روجی دییَرَ روجونکا چاکتَر بَموستی؛ ولی دییرَ کَس گِردِ روجون ایی جور بَموستی. هَر کَم پی اِشتَن فِکریکا اِشتَن عَقیدَاون خونه، خاطر جَم ببو.
چون یَقین بموستیمون کن نِه مَردِ و نِه زندَگی، نِه فرشتَه اِن و نِه ریاسَتِن، نِه اِم زَمونَه چییِن و نِه آیندَ چییِن، نِه هیچ اینجاری،
و خدا بَشایَه شِمَرا هر نعمتی کن ببو ایضاف آکَرِ تا هَمَه چیکا اوزون اِشتَن احتیاجون اَندازَهر نعمتی بدارِ و هَر چاکَه کاری اَنجوم دوعِه را، فِرَوون بِدارَ.
اِمی خاطِرَ کن اِنتَرَ عذاب بَکَشتیم، ولی عارِم نییَه، چیرا کن بَموستیمَه کیکا ایمان وردَمه و قانع آبَه ایمه کن اَ، بَشایَه اَ چیی ایی کن چمن دَستِش دوعَیَه تا اَ روج غَم بَرِ.
اِمِن گرد ایمان داشتِه دلَکا مَردین، بی اِمکن وعدَاِنِشون ویگَته ببو، ولی اَیِن دوریکا ویندَشون بَه و اَیِنشون سلام کردَ. و قِبولِشون کردَ کن زَمینی سَردِرِ، خَلکین.
ابراهیم انترَ فکر اَکَریَه کن خدا قادِرَ حتی ایسحاقی مردَاون دلَکا زندَ آکَرِ و بَبی واتِه کن اِنتَرَ، ابراهیم ایسحاقی مرگیکاش پس ویَگَتَه.