3 بشَه! اَز شمَه هِنتَه وَرَاون شیوار وَرگون دِله رَونَه بَکَم.
3 بِشَه! اَز شِمَه وَرَه اون شیوار ویسا آکَرِم وَرگون دیلَه.
«اَز شمَه، پَسون شیوار وَرگون دِلَرا رَونَه بَکَم. پس نَلَتی شیوار هوش ببَه و کَفتِری شیوار معصوم ببَه.
مردوم گِرد چمن نومی خونِه شِمَکا نیفرَت بَداشتین. اَمّا هَرکم تا آخیر تاو بوعَر، نیجات بَگتی.
«دِروعَه پَیغَمبرونکا رَت آبَه. اَیِن پَسون شیوار شندر دَنَّکَرد و شمَه وَربومَن، ولی باطنیکا بزارنَه وَرگینَه.
پولَه کِنجَه یا بوخچَه بار یا پا غَب پِمَگِرَ، و را دلَکا کَسینَه سلام عَلیک مَکَرَ.
کَسی کن پولی خونه کار بَکَی، شونه شیوار نیَه و پَسِن چَی شِن نیَنّه، هر وَقت بِوینه وَرگ کا آمِه، پَسون آهَرزِ و بَوریتی و وَرگ پَسون بَبَردیَه و اَوون ولاخ آرَکَرد.
گفی کن اَز بَه شمَه واتمَه، یادیکا غَم بَرَ: ”وَزیَر اِشتَن اَربابیکا یال تَر نیه.“ اَگَم بَمن اَیذَت آزار کَردِشونَه، بَشمَنه نی اَیذَت و آزار بَکَنَه؛ اَگَم چمن گفی اَنجوم آداشون شِمَه گفی نی اَنجوم آنَّدا.
عیبادَتگا اونکا شِمَه ایخراج بکَنَه و حتی زمانی آرَرَست کن هر کم شمَه بکشِه، فکر بکَیَه کن خدا خیدمت کردشَه.
بَموستیم چمن شِه بَه دوملَه، بِزارنَه وَرگِن شِمَه دِلَه بومَنَه و رَمَه سَر رحم نینَّکَرد.
اِمی خونه کن اَز بَی آمونِستِم کن چمن نومی خونِه چِه عذابِنی پی بکَشه.»
و اَیکا نامَه ایی دَمِشقی عیبادَتگا اونرا اَپیش بَه، تا اَیِنی کن عیسی پِیرو اینَه و اَوونَّه اَهل طَریقَت باتینَه، چِه ژِن و چِه مِرد، ویلاخِنِه و اورشَلیمیرا بوعَرِ.