8 اِمی خاطر کن چَی شاگردِن غذا وَردِرا شهریرا شَه بینَه.
8 چوم چَیی شاگِردِن شَه بینَه شهر که غَذا بِخرِن.
ولی عیسی اَیِنِش واتَه: «شِمَه اِشتَن اَوون هَردَ چی بدَرَ تا بَرِن.» شاگِردِن واتِشون: «اَمه غَیراَز پِنج گِلَه نون و دِ گِلَه مای دِ دییَرَ چیی نِدارم، مَگَم اِمکن بشَم و گرد اِم آدَمونرا هَردَ چی بخرَم.»
عیسی و چَی شاگردِن نی وَییو اَوَریرا صَلا ژَشون بَه.
هَه موقه، عیسی شاگردِن ویگَردِستین. اَیِن حَیرون بینَه کن اَ ایلَه ژنینَه گَف دَرِ. ولی هیچکم دَنِه پَرسِستَه کن: «چِه بَپیرَ؟» یا «چیرا بَینه گَف بَژَش؟»
پس اَ ژنی شَهادَتی خونه کن واتَش بَه «هر چی ایی تا ایسَه کردَم بَه، مِرا جیگیر کَردِشه،» خَیلی سامرَ آدَمونکا کن اَ شهریکا اَمونین، بَه عیسی ایمان وَردِشونَه.
پِس سامِرَ ایلَه شَهرونرا آرَستَه کن چَی نوم سوخار بَه، اَ تیکَّه زَمینی نِزِکی کن یعقوب اِشتَن زوعَه یوسوفی آدوعَش بَه.
ایلَه ژِن کن سامِرَ آدَمونکا بَه، آمَه تا چالیکا آو پِراکنه. عیسی بَی واتِش: «تیکَلیی آو بَمن بِدَ بنجِم،»