3 ولی اَ قربونییِن هر سال گناخون یاد آنَّفند،
3 امّا اَ قربونییِن هَر سال گناه اون ویر بواَردین،
چون اِم چمن خونَه کن اِم تازَ عَهدی بَینَه موهر بَکَم. چمن خون ویرَب تا خَیلی آدَمون گِناخ بَخشیدَ آبو.
چَی شاگردِن یاد آرَفَندشونه کن کیتاو مزامیریکا نِوشتَه آبَه یَه: «اِشتِه کَه خونِه غَیرَت بَمن بَسوتیَه.»
ولی دوومین چَمَه دلَکا تاکَه یالَه کاهین دَرَشیه، اَ نی تاکَه سالی ایکَرَ، و اوزون اِشتَنَه قِربونی خونی اَبَریه تا اِشتَن خونه و قامی گناخون خونه کن نادون گیری را اَنجومِشون دوعَه بَه، اَوون تقدیم بکرِ.