27 و ابلیسی فِرصَت نِدَرَ.
27 و اِبلیسی مُهلت مَدییَه.
ولی پِطروس بَش واتَه: «حَنانیا، چیرا هَشتِر شَیطون اِشتِه دِلی اِنتَرَ پَتلَمَه آکَرِ کن خدا موقدسَه روح دِروو بِواجی واَ زَمینی پولیکا تلَکَه ایی اِشتَرا غَم بَری؟
اَی خاجَتیِن، هرگز تقاص مَویگِرَ، بَلَکم اَی خدا غَضَّبی واگذار بکَرَ. اِمی خونه کن توراتیکا نِوِشتَه آبَه یَه کن: «خداوند باتی: تقاص چمن شِنَه؛ اَز سزا آمَدا.»
خدا اسلحَه کامیل دکرَتا بشوعَه ابلیسی حیلَه اون ناریکا پا بومونه.
هر وضعییَتیکا، ایمانی سپَری پگِرَ، تا بشوعَه بَینه، اَ آوشَری آرا گتَه تیرون گردی دکِشَه.
پس شمه خداکا ایطاعت بکرَ. ابلیسی نَ کا بومونَه، و اَ شِمَکا بَوریتی یَه.
هواسِرون اِشتَنکا ببو و هوش ببَه، اِمی خونه کن شمه غَنیم ابلیس، هنتَه شیری شیوار غورش بَکی و هر طرفیرا کا گردِسته تا ایی نفری پیدا بکرِ بَی ویبَرِ.