13 ولی اَی برا اِن شِمَه، چاکی کردِکا ویمَخِسَه.
13 ولی شِمَه اِی بِرااِن، چاکی کَردِه کا خسته آمَبییَه.
عیسی اِشتَن شاگردونرا مَثَلی وَردِشه تا اَوون آمونِه کن پی اوزون دِوا بکَرن و هرگز دلسرد آمَبون.
خدا، زَیرونَه زندَگی اَیِنی آرَدا کن، چاکَه کارون اَنجوم دوعه کا صَبرینَه، شکوه و جلال و حورمت و زَیرونَه زندَگی دوملَه این؛
هَنگومی کن گِردِ چییِن بَیکا فرمون بَبَن، پس زوعَه اِشتَن نی اَ کَسی فرمون بَبییَه کن گِردِ چییِنِش چَی لنگون بنیکا آناشَه، تا خدا کُل در کُل ببو.
پس چون اَ رحمتی کن اَمشون دوعَیَه خونه اِنتَرَ خِیدمتی بَکَمون، نا اومید آنی مونَب.
پس نا اومید آنی مونَب. هَر چَنَه چَمَه ظاهیر کا نیفیت آبِه، چَمَه باطن روج بِه روج تازَ تر آرَبن.
چمن دِوا اِمَه کن شِمَه موحبَت ویشتَر و وِرتَر آبو و کامیلَه اَلمند گیری و فَهمینَه دَرِ ببو،
اَی برا اِن آخیر بَسَر، اَمه خداوند عیسی دلَکا، شِمکا خاشتو خازِمونَه، هَتَه کن چنتَه زندَگی کردِ و خدا راضی آکَردِ، امَکا بَشمَه آرَستَه، هته کن کاینَه اَنجوم دوعِه، اِم کاری ویشتَر و وِرتَر اَنجوم بدَرَ.
ولی بَی غَنیم مَزنَه، بَسکم هنتَه ایلَه برا شیوار بَی هوشدار بدرَ.
چَی فکریکا بِبَه کن چنترَ گناخکارون عَدابَت کن چَی زِرَبَرا بَه کا تاوِش وردَ، تا شمَه مَویخِسَه و دلسرد آنِبَه.
مگَم اَ نصیحتی کن کیتاو اَمثال سِلِیمونیکا دَرِ یادِرون برکردَیه، کن بَشمَنه زوعَه اون شیوار گَف بَژَی و باتی: «بلَمه، خداوندی تربیتی گِچ بَحسیاب موَ، و چَی چَمای کردِکا مَویخِس.
بَموستیم کن صبرینَه، چمن نومی خونه تاو وردَرَ و تحمل بَکش و ویختَه نیشَه.