3 اَگَم کن واقییَن چَی دَکَردِنه، دِ اَمه لوت نی مونَب،
3 اَگم واقعا چَیی دَکَردِه نَه، دِ لُخت نیمونه.
و حییقتا کن اِم اَوالَکا آه بَکَشتیمون، اِمی خونه اَمه ایشتیاق بَداشتیمونه تا اِشتَن آستامونیَه کَه هِنتَه شِندِری شیوار دکَرَم،
اِمی خونه کن تا زمانی کن اِم اَوالَکا هِستیمون چَتینَه بارینَه آه بکَشتیمون، اِمی خاطر نییَه کن لوت آمونَب، بَسکَم ویشتَر دَپوشامونیَه آمونَب، تا زندَگی اَ چیی ایی کن فانیَه ویبَرِ.
دَیَس، اَز هنته پِتارچی شیوار آم! خَشی اَ کَسی حالیرا کن اِشتَن شندِری دَکردَشه و بیدار بَمندی، نِکرِ لوت رونَه آبو و گِرد چَی رسوایی بوینن.»
بته اَندرز بَکم کن بمِنکا خالیصه طِله کن آرا کا برشَیَه بخِری تا دولتمند آبی؛ و ایسبیَه شندِرون، تا دَکَری و اِشتِه شرم آورَ سلندَ گیری دَپوشامنی؛ و زَمات، تا اِشتِه چمون سَردِرِ پِسونی تا بوینی.