6 اَز اِمی حِکم نِمَکرد، بَلکَم تاکَه ایجازَ آمَدا.
6 از اِمی حکم نِکَرِم، بَلکَم فقط اِجازه بَدایم.
چمن حکم اَیِنیرا کن ایزدواجشون کردَ یَه اِمَه، نِه چمن حِکم، بَسکَم خداوندی حِکم، کن ژِن نِباید اِشتَن شوکا تاک آبو.
بقییَه را باتیم، اِمی اَز باتیمَه نِ خداوند، کن اَگَم بِرایی بی ایمانَه ژِنی دارِ و اَ ژِن راضیَه کن اَینَه زندَگی بَکَرِ، اَ برا نِباید اِشتَن ژِنی طلاق آدَ.
ایسَه باکِر اون خونه، خداوندیکا حِکمیم نییَه؛ ولی کَسی مَقامیکا کن خداوندی رَحمتی واسیطنه ایتماد کردِ لَیا قتی دارِ، اِشتَن گَفی بَژَم.
ولی چمن نَظَرَ اَگَم ایزدواج نِکَرِ، خَسمَند بَبیَه؛ و فکر بَکم کن اَز نی خدا روح بَداشتیمَه!
وقتی اَز اِنتَرَ اطمینانیَه اِشتَن ایفتخاریکا باتیم، خداوندی طَرفیکا نِمَه وات، بَسکَم نافَمیکا باتیم.
اَز اِمی شِمَرا حِکم نِمَکرد، بَلکَم بَپیمه شمَه موحبَتی کن دِسَرَ کرچنگ گیرینَه نییَه، دییَرَ آدَمون غَیرَتی واثیتنَه، ثابیت بکَم.