9 Алла Юнускъа: – Бир осюмлик ичюн ачувлангъанынъ яхшымы? – деди. – Тек ачувлангъаным дегиль, ольгеним биле яхшы, – деди Юнус.
Ахав, йизреэлли Навотнынъ: «Бабаларымнынъ асабалыгъыны санъа бермем», – деген сёзлерине къасеветленип ве ачувланып, эвине кирди. Тёшегине ятты, бурнуны шиширди, аш ашамады.
Сен гъазабынъда джанынъны чиль-парча этесинъ! Сенсиз ер юзю бош олурмы? Сенинъ ичюн къаялар озь еринден кочерми?
Эгер сенинъ мыскъылларынъ чокълашса, Алланынъ хышымы башынъа тюшер, ве буюк къапар биле сени къуртармаз.
Ахмакъны ачувы ольдюрир, акъылсызны пахыллыгъы гъайып этер.
Бу шей Юнусны пек ачувландырды, ачувындан о, патлайджакъ къарарына кельди.
О вакъыт РАББИ бойле деди: – Сен эмек сарф этмеген, осьтюрмеген, бир геджеде буюген ве бир геджеде гъайып олгъан осюмликке языкъсынасынъ.
Кунеш чыкъкъандан сонъ, Алла шаркътан сыджакъ бир ель уфюртти. Кунеш Юнуснынъ башыны пиширип башлады. Юнус эсини джояджакъ киби олды. Озюне олюм сорап: – Яшагъанымдан ольгеним яхшы, – деди.
О, янында олгъан адамларгъа: – Джаным сыкъылып, олю гъамынен тола. Мында къалынъыз ве Меннен берабер козь-къулакъ олунъыз, – деди.
Алланынъ истегине коре олгъан джан агърысы адамларны тёвбеге кетире, къуртулыш тапмагъа имкян бере. Дюньядаки шейлер акъкъында къасевет исе тек олюмни кетире.
О куньлерде адамлар олюмни къыдыраджакълар, амма тапамайджакълар. Ольмеге истейджеклер, амма олюм олардан къачаджакъ.
Эр кунь Далила бойле сёзлернен Шимшонны бездире, оны чекиштире эди. Шимшон булардан безди-тюнъюльди,