8 Кунеш чыкъкъандан сонъ, Алла шаркътан сыджакъ бир ель уфюртти. Кунеш Юнуснынъ башыны пиширип башлады. Юнус эсини джояджакъ киби олды. Озюне олюм сорап: – Яшагъанымдан ольгеним яхшы, – деди.
Амма, иште, олардан сонъ еди дане бош ве шаркъий ель къуруткъан башакъ осьти.
Озю исе бир куньлюк узакълыгъында сахрагъа кетип, анда арча тюбюнде отурды ве озюне олюм сорап: – Етер, я РАББИ! Джанымны ал. Мен баба-деделеримден яхшы дегилим, – деди.
Ахав, йизреэлли Навотнынъ: «Бабаларымнынъ асабалыгъыны санъа бермем», – деген сёзлерине къасеветленип ве ачувланып, эвине кирди. Тёшегине ятты, бурнуны шиширди, аш ашамады.
Лякин о, апайына бойле джевап берди: – Къабакъбаш къадын дайын лаф этесинъ. Алладан яхшылыкъны къабул этип, аджеба яманлыкъны къабул этмейджекмизми? Башына тюшкенлерине бакъмадан, Эюп озь айткъанында гуна ишлемеди.
Мени бирев богъып ташлагъайды, бу хайырсыз беден ичине яшамакътан ольмек хайырлыдыр.
Ерусалим ичюн селямет соранъыз! Сени севгенлер аманлыкъ корьсюн!
Аллам, мен Сенинъ ниетлеринъни беджермеге истейим; Сенинъ Къанунынъ меним юрегимде.
Рухунъ къызма табан олмасын, чюнки гъазап ахмакънынъ юрегинде яшай.
Эй, джанымнынъ севгиси, айт манъа, къой-эчкилеринъни къайда отлатасынъ, уйледе къаерде раатланасынъ? Не себептен аркъадашларынънынъ айванлары янында кезинип, сени къыдырайым?
Ачлыкъ чекмейджеклер, сувсамайджакълар, оларны сыджакънен кунь къырмайджакъ. Оларны Аджыгъан оларгъа ёл косьтереджек, сув чокъракъларына алып келеджек.
Амма оны ачувнен ерден чекип чыкъардылар, ерге аттылар. Куньдогъуш ели мейвасыны къурутты. Къавий даллары узюльди ве къуруды, атешке аш олдылар.
Агъа-къардашлары арасында Эфраим бол къысметли олса да, шаркътан къуру рузгяр келеджек, сахрадан эскен РАББИнинъ ели котериледжек, онынъ чокъракълары къуруйджакъ, чешмелерининъ суву битеджек. Оларнынъ къыйметли шейлернинъ бутюн хазинеси тартып алынаджакъ ве бошатыладжакъ.
Муса Харунгъа бойле деди: – РАББИ: «Манъа якъынлашкъан адамларда азизлигимни косьтеририм, бутюн халкънынъ огюнде шуретли олурым», – дегенде, буны козьде тута эди. Харун индемеди.
О заман РАББИ денъизде буюк бир ель котерди. Денъизде буюк бир фуртуна къопты, геми парчаланаджакъ киби олды.
Шимди, РАББИ, джанымны менден ал. Яшагъанымдан ольгеним яхшы.
Алла Юнускъа: – Бир осюмлик ичюн ачувлангъанынъ яхшымы? – деди. – Тек ачувлангъаным дегиль, ольгеним биле яхшы, – деди Юнус.
«Бу сонъунда кельгенлер бир саат ишледилер, сен исе оларны, бутюн кунь кучьлю кунеш тюбюнде чалышкъан бизлернен тенъ корьдинъ».
Мен кимни севсем, оны сёгем ве джезалайым. Шунынъ ичюн гъайретли ол ве тёвбе эт.
Олар энди ач къалмайджакъ ве сувсамайджакълар. Оларны не кунеш, не сыджакъ якъаджакъ.
Смаил онъа эр шейни айтып берди, ондан ич бир шейни гизлемеди. Сонъ Элий: – О – РАББИдир. Онынъ истегени насыл олса, шуны да япсын, – деди.