6 О вакъыт РАББИ-Тааля бир осюмлик осьтюрди. Осюмлик, Юнуснынъ башы устюнде талда олсун, гъамы да даркъасын деп, устюнден котерильди. Юнус осюмликке пек къуванды.
О куню Хаман зияфеттен шенъ ве кейфли алда чыкъты. Лякин о вакъыт о, сарайнынъ къапусында Мордекъайны корьди. Мордекъай онынъ огюнде еринден турмайып къыбырдамады. Хаманнынъ Мордекъайгъа къаршы ачувы толып-ташты.
Талдада раатланмакъ ичюн айырылгъан вакъытны къул сабырсызлыкънен беклегени дайын, ыргъат да иш кунюнинъ акъкъыны беклей.
Энди байлыкъ корьдим, дегенде, о ёкъ олур, къанатланып, къартал киби, кокке учар.
Хизкия эльчилерни къуванчнен къаршылап, оларгъа эвининъ хазинесини косьтерди: алтын-кумюшни, къокъулы отлар ве темиз ягъларны, бутюн силяханесини ве хазинесиндеки эр шейни косьтерди. Хизкия эвинде ве саип олгъан бутюн ерлеринде оларгъа косьтермеген бир шейи къалмады.
Сизлер Ло-Девар шеэрини енъгенинъизге къуванасыз ве: «Къарнаим шеэрини озь кучюмизнен запт эттик», – дейсиз.
Юнус шеэрден чыкъты, шеэрнинъ шаркъ тарафында ерлешти. Анда озюне бир чадыр япып, шеэрнен энди не оладжагъыны кореджек олып, чадырнынъ талдасына отурды.
Экинджи куню исе танъ аткъанда, Алла бир къурт йиберди, о, осюмликни кемирди, ве осюмлик къуруды.
Амма джинлер сизге бойсунгъанына къуванманъыз, сизинъ адларынъыз коклерде язылгъанына къуванынъыз! – деди.
Агълагъанлар – агъламагъанлар киби, къувангъанлар – къуванмагъанлар киби, сатын алгъанлар – алмагъанлар киби олсунлар,