9 Ким бильсин, бельки Алла къарарыны денъиштирир ве бизге языкъсыныр, Озь атешли гъазабыны бизден чевирир, ве биз эляк олмамыз.
Давут оларгъа: – Бала даа сагъ олгъанда, мен, ким бильсин, бельки, РАББИ манъа мерамет эйлер ве бала сагъ къалыр, деп, ашамай агъладым.
Манъа мерамет эт, Рабби, мен эр кунь Санъа ялварам.
Арслан баласы ве зеэрли йыланларнынъ устюнден басып кечерсинъ, арслан ве аждерханы эзип ташларсынъ.
– Энди арекетлеринъизни ве ишлеринъизни яхшы этинъиз, РАББИнинъ, сизинъ Алланъызнынъ сесини динъленъиз. Сонъ РАББИ сизни аджып, сизге азырлагъан беляны япмаз.
– Бу – буюк Вавилон дегильми? Мен оны падиша отургъан ер олмагъа ве буюклигимни шерефлемеге кучьлю къудретимнен къурдым, – деди.
Яманлыкъны кореджек козюнъиз олмасын, лякин эйиликни севинъиз, шеэр араба къапусы янында адалетли суд этинъиз. Бельки о вакъыт РАББИ, Ордуларнынъ Алласы, Юсуфнынъ эвинден сагъ къалгъанларгъа мерамет косьтерир.
Сонъ Юнусны алып, денъизге ташладылар. Шу ань денъиз фуртунасы тынчланды.
Гемининъ капитаны онынъ янына келип: – Сен не юкълайсынъ? Тез ярдым сорап, озь алланъа ялвар! Бельки шу алла бизни къуртарыр, ве биз эляк олмамыз, – деди.
РАББИге дува этип, о бойле деди: – Я РАББИ! Даа мемлекетимде олгъанымда, бойле оладжагъыны билип тура эдим. Бунынъ ичюн де Таршишке къачтым. Сенинъ хайырсевер ве шефкъатлы, чокъ сабырлы ве мераметли олгъанынъны ве фелякет ёллайджагъынъа языкъсынаджагъынъны биле эдим.
Эй, ер юзюнде яшагъан эписи алчакъгонъюллилер, РАББИнинъ къарарларыны беджерген адамлар! РАББИни къыдырынъыз! Акъикъатны къыдырынъыз, РАББИнинъ огюнде боюн эгинъиз! Бельки РАББИнинъ гъазабы кунюнде О, сизни сакълар.
– Бойлеликнен, шишиклеринъизнинъ эйкеллерини ве топракъларынъызны бошаткъан сычанларнынъ эйкеллерини япынъыз да, Исраиль Алласына шукюрлер этинъиз. Бельки О, сизге, аллаларынъызгъа ве топрагъынъызгъа тюшкен гъазабыны азлаштырыр.