7 Сонъра денъизджилер бири-бирлерине: – Айды, башымызгъа бу къаза-беля ким ичюн кельгенини билейик деп, келинъ, джереп чекейик, – дедилер. Джереп чектилер, ве о, Юнускъа чыкъты.
Ахашверош падишалыгъынынъ 12-нджи йылында, биринджи айда, яни Нисан айында, олар Хаманнынъ огюнде «пур» ташладылар, яни джереп чектилер, къайсы куньде ве къайсы айда арекет этмеге кереклигини бильмеге истедилер. Джереп 12-нджи айгъа, яни Адар айына тюшти.
Аллагъа: «Мени къабаатлама. Айт манъа, не ичюн меннен давалашасынъ?» – дейджегим.
Адам джереп ташыны ата, амма онынъ косьтергени РАББИден келе.
Лякин айткъанларынъызны япмасанъыз, РАББИге къаршы гуна къазанаджакъсынъыз ве гунанъыз сизинъ башынъызгъа тюшеджек.
Сонъ Оны хачкъа мыхлап къойдылар. Урбалары ичюн джереп чекип, озьара пайлаштылар
Ханаан топрагъында еди миллетни ёкъ этип, оларнынъ ерлерини Исраиль халкъына берди.
Шунынъ ичюн, бельгиленген вакъыттан эвель, Рабби кельмегендже, асыл суд этменъиз. О келип, къаранлыкъта сакълангъан шейлерни чыкъараджакъ, юректеки ниетлерни ачаджакъ. О вакъытта эр ким Алладан озюне ярашкъан макътавны аладжакъ.
– Тур, – деди РАББИ Ехошуагъа. – Не ичюн сен йыкъылып, бетинъни ерге тийгиздинъ?