13 Лякин Юнусны денъизге ташламакъ ерине, акъайлар ялыгъа къайтмагъа истеп, геми куреклерини гъайретнен чектилер, амма бир шей япып оламадылар. Денъиз оларгъа къаршы къутурмагъа эп девам этмекте эди.
Лякин О, сессиз къалса, Оны ким къабаатлап олур? Юзюни гизлесе, Оны ким корип олур? Эм халкъкъа, эм бир адамгъа бир олур,
Адамларнынъ икмети, анълайышы, насиаты – РАББИнинъ огюнде бош шей.
– Мени алып, денъизге ташланъыз. О вакъыт денъиз тынчланыр. Билем ки, бу кучьлю фуртунагъа мен ичюн огърадынъыз, – деди Юнус.
О заман денъизджилер РАББИге ялварып, айттылар: – Я РАББИ, Санъа ялварамыз, бу адамнынъ джаны ичюн бизим джанларымыз гъайып олмасын. Эгер бу адам къабаатсыз олса, онынъ къаныны башымызгъа тюшюрме! Сен, РАББИ, насыл истеген олсанъ, ойле де яптынъ.