1 Иса кечип кеткенде, бир догъма кёр адамны корьди.
О заман кёр адамларнынъ козьлери ачыладжакъ, сагъырларнынъ къулакълары эшитеджек.
Ёл четинде эки кёр отура эди. Иса оларнынъ огюнден кечип кеткенини эшитип: – Я Рабби! Давутнынъ Огълу, бизге мерамет эт! – деп багъыра башладылар.
Иса о ерден кеткенде, Онынъ артындан эки кёр адам такъылды. – Эй, Давут Огълу Иса, бизге мерамет эт! – деп къычырып ялвардылар.
Иса онынъ бабасындан: – О, бу алгъа тюшкенинден не къадар вакъыт кечти? – деп сорады. – Балалыгъындан шойле, – деди бабасы.
Бир къадын он эки йыл къан акъувынен чекишип, бутюн параларыны экимлерге сарф эткен, амма кимсе оны тедавийлеп оламагъан.
Бу ерде отуз секиз йыл девамында хаста олып яткъан бир адам бар эди.
О вакъыт олар, Исагъа атмакъ ичюн къолларына таш алдылар. Лякин Иса гизленип, Сарайдан чыкъты.
Шегиртлери Исадан: – Равви, о, кёр олып догъгъаны озюнинъ я да ана-бабасынынъ гунасы ичюнми? – деп сорадылар.
Листра шеэринде бир сакъат адам бар эди. Онынъ аякълары догъма сакъат олып, омрюнде юрмеген.
Павелнинъ къолуна йылан асылгъаныны корьген ерлилер бири-бирине: «Бу адам къатиль, гъалиба. Денъизден къуртулса да, адалет алласы оны тири къалдырмайджакъ!» – дедилер.
Аджайип шей нетиджесинде тедавийленген адамнынъ яшы къыркътан кечкен эди.
О ерде секиз йылдан берли тёшегинден турмагъан Айнея адлы бир паралич ургъан адамны корьди.
