«Къул озь эфендисинден устюн дегиль», – деген лафны акъылынъызда тутунъыз. Эгер Мени къувгъан олсалар, сизни де къуваджакълар. Эгер Меним сёзлеримни туткъан олсалар, сизинъкилерини де тутаджакълар.
Амма Оны ич бир вакъыт бильмединъиз. Мен исе Оны билем. Эгер «Оны бильмейим», – десем, сизге ошагъан яланджы олур эдим. Амма Мен Оны билем ве Онынъ Сёзюни тутам.
Бу адамларнынъ эписи оларгъа берген сёзлернинъ беджерилювини корьмейип, иманлы олып ольдилер. Олар ваделернинъ беджерилювини келеджекте олгъаныны корьди ве къувандылар, озьлери исе, ер юзюнде олар тек ябанджы ве кельмешеклер, дей эдилер.