10 Исанынъ къардашлары байрамгъа кеткен сонъ, О, Озю де анда барды. Амма ачыкъ дегиль, гизленип барды.
Сен юрегиме: «Меним юзюмни къыдыр», – дединъ. Сенинъ юзюнъни къыдыраджагъым, я РАББИ!
Мени кореджек козю олмагъанлар эписи озьара фысылдашып, манъа къаршы яманлыкъ япмагъа ниетленелер.
Шунынъ ичюн акъыллы адам бойле вакъыт агъзыны ачмаз, чюнки заман ямандыр.
Мына, Мен сизлерни къашкъыр сюрюсине къойлар киби ёллайым. Сиз йыланлар киби акъыллы ве гогерджинлер киби саде олунъ.
Иса адамларнен субетлешип тургъан вакъытта, Онынъ анасынен къардашлары эвнинъ огюнде, тышта турмакъта эдилер: олар Исанен лаф этмеге истегенлер.
Иса онъа джевап берип: – Шимди шай олсун, бизге Алланынъ истегенини япмакъ керек, – деди. Ягъя разы олды.
Исанынъ якъын адамлары буны эшитип: – О акъылдан азды, – деп, Оны алып кетмеге кельдилер.
Шунынъ ичюн Иса энди еудийлер арасында ачыкъ юрмей эди. О ерден чыкъып, сахрагъа якъын олгъан топрагъына, Эфраим шеэрине барды. Шу ерде шегиртлеринен берабер къалды.
Исанынъ къардашлары Онъа: – Бу ерден чыкъып, Еудиеге бар, шегиртлеринъ япкъан ишлеринъни корьсюнлер.
Къардашлары биле Онъа инанмай эдилер.
Шу сёзлерни айтып, Иса Галилеяда къалды.
Амма вакъты-саати кельгенде, Алла Озь Огълуны, къадындан догъулгъанны ве Къанунгъа бойсунгъанны, ёллады.