6 Иса онынъ яткъаныны корьди, чокъ вакъыттан берли хаста олгъаныны бильди де, ондан: – Сагъ олмагъа истейсинъми? – деп сорады.
Душман джанымны къувалай, аятымны аякъ астына къойды, чокътан ольгенлерни киби, мени къаранлыкъта яшамагъа меджбур этти.
Къыдырмагъанлар Мени таптылар, истемегенлерге Озюмни ачыкъ косьтердим. Адымны чагъырмагъан халкъкъа: «Мен Мындам! Мындам!» – дедим.
Ороспулыкъ эткенинъни, истекнен кишнегенинъизни, фаишеликлеринъни ве чёльдеки тёпеликлерде япкъан джиренч ишлеринъни корьдим. Вай-вай-вай санъа, эй, Ерусалим! Бундан сонъ да темизленмейджексинъми? Не замангъадже ойле къаладжакъсынъ?
Иса ондан: – Сен не япкъанымны истейсинъ? – деп сорады. – Рабби, козьлерим корьсюн! – деди о.
Сонъ учюнджи кере Пётрдан сорады: – Юхан огълу Симон, сен Мени севесинъми? Озюнден учюнджи кере: «Мени севесинъми?» – деп сорагъанына Пётрнынъ джаны агъырды. – Рабби! Сен эр шейни билесинъ, мен Сени севгенимни де билесинъ, – деди Пётр. Иса онъа шойле деди: – Къойларымны ашат!
Бу ерде отуз секиз йыл девамында хаста олып яткъан бир адам бар эди.
Хаста Исагъа джевап берип: – Эфендим! Сув чалкъангъанда, мени хавузгъа тюшюрген адам ёкъ. Мен баргъандже, менден эвель башкъасы тюше, – деди.
Ич бир яратылгъан шей Алланынъ козьлеринден сакъланмаз, Онынъ козю огюнде эр шей ачыкъ ве чыплакътыр. Ве биз Онъа джевап береджекмиз.
Бизим баш руханийимиз къуветсизлигимизни анълай. О, бизлер киби, эр тарафтан сыналгъан эди, амма бизге бакъкъанда, ич бир гуна япмады.