41 Мен адамлардан шерефни къабул этмейим.
Башлыкълар Алланынъ шуретинден адамларнынъ шуретини зияде севе эдилер.
Мен Озюм инсанларнынъ шаатлыгъыны къабул этмейим, лякин сиз буны эшитип къуртулсын деп, Мен буны айтам.
Амма сиз эбедий аятны алмакъ ичюн, Манъа кельмеге истемейсиз.
Лякин сизни билем: юреклеринъизде Аллагъа севги ёкъ.
Сиз бир-биринъизден шереф алмагъа бегенесиз, лякин бирден-бир Алланынъ шерефини къазанмагъа арекет этмейсиз. Шу алда насыл этип иман этеджексиз?
Иса исе, адамлар келип, Оны тутмагъа ве падиша япмагъа истегенлерини билип, кене бир Озю дагъгъа котерильди.
Ким озь адындан лаф этсе, озюне шурет истей. Ким Оны Ёллагъангъа шурет истесе, О, акъикъийдир, ве Онынъ юрегинде инсафсызлыкъ ёкъ.
Мен Озь шуретимни къыдырмайым. Лякин Башкъасы бар, О шуретини къыдыра ве суд эте.
Иса джевап берди: – Эгер Мен Озюмни Озюм шуретлесем, Меним шуретим боштыр. Мени Бабамнынъ Озю шуретлей. Сиз онъа «Алламыз» дейсиз.
Биз не сизлернинъ, не башкъаларнынъ, – ич бир адамнынъ макътавыны къыдырмай эдик.
Алла сизлерни бунъа чагъырды, чюнки Месих де сизлер ичюн азап чекти ве, биз Онынъ артындан юрейик деп, бизге нумюне косьтерди.
Улу ве шуретли Алладан: «Бу Меним севимли Огълумдыр! Мен Ондан разым!» – деген сес кельгенинен, Месих Алла Бабадан урьмет ве шуретни къабул этти.
