16 Иса онъа: – Мерьем! – деди. Мерьем айланып, еудий тилинде: – Раввуни! – деди. (Демек, «Оджам».)
Бу вакъиалардан сонъ, бир кунь Алла Ибраимни сынады. – Ибраим! – деди Алла. – Мен мындам, – деди о.
Лякин РАББИнинъ Мелеги коктен оны: – Ибраим, Ибраим! – деп чагъырды. – Мен мындам, – деди Ибраим.
Иште, сиз ве Биньямин къардашым бу сизнен мен лакъырды эткенимни озь козьлеринъизнен коресинъиз, – деди о.
РАББИ онынъ бакъмагъа кельгенини корьди. Чалынынъ ортасындан Алла оны: – Муса! Муса! – деп чагъырды. – Мен мындам! – деди Муса.
– Менден сорагъанларынъны япарым, – деди РАББИ Мусагъа. – Сенден мемнюним ве сени пек яхшы билем.
Олардан кетер-кетмез, севгилимни таптым. Туттым оны, йибермедим. Оны анамнынъ эвине, ич одасына кирсеттим.
– Мен юкълай эдим, амма юрегим уяныкъ эди. Мына, севгилимнинъ сеси, къапуны къакъып деди: «Къызкъардашым, ярем, гогерджиним, темиз-пакым, ач манъа! Башым сылакъ олды чыкътан, къувурчыкъларым гедженинъ дымындан».
Эй, Якъуп! Эй, Исраиль! Сени яраткъан, дюньягъа кетирген РАББИ шимди бойле дей: – Къоркъма! Мен сени сатын алдым, сени адынънен чагъырдым; сен Менимсинъ!
Лякин Иса шу ань оларнен лаф этип башлады: – Джесюр олунъыз! Бу – Меним! Къоркъманъыз! – деди.
Иса ондан: – Сен Менден не истейсинъ? – деп сорады. – Раввуни, козьлерим корьсюн! – деди кёр адам.
Рабби онъа джевап берип: – Марта, Марта, сен чокъ шей акъкъында къайгъырасынъ ве къасевет этесинъ,
Иса айланып, артындан кельгенлерни корьди ве олардан: – Сизлерге не керек? – деп сорады. – Равви, сен къаерде яшайсынъ? – деди олар. (Равви – «Оджам» демектир.)
О вакъыт Натанель: – Равви, Сен Алланынъ Огълусынъ, Исраильнинъ Падишасысынъ! – деди.
Къаравул онъа къапуны ача, къойлар онынъ сесине къулакъ асалар. О озь къойларыны чагъыра ве тышарыгъа алып чыкъа.
Буны айткъан сонъ, Марта барып, къызкъардашы Мерьемни чагъырды. – Оджа бу ерде, О сени чагъыра, – деди гизлиден Мерьемге.
Сиз Манъа «Оджа» ве «Рабби» дейсиз, эм догъру айтасыз, чюнки Мен бу олам.
Тома Исагъа: – Меним Раббим ве меним Аллам! – деп джевап берди.
Бу адам бир геджеде Исанынъ алдына келип, Онъа: – Равви! Сен Алладан кельген бир оджа олгъанынъны биз билемиз. Ич кимсе, эгер Алла онен олмаса, Сен косьтерген бельгилерни япалмаз, – деди.
Ерусалимнинъ Къойлар Къапусы янында еудийдже Бетзата деген беш софалы бир хавуз бар эди.
Оны гольнинъ о бир тарафында тапып: – Равви, Сен бу ерге не вакъыт кельдинъ? – деп сорадылар.
Куньлернинъ биринде саат учьлерде, о, руяда онынъ алдына Алланынъ бир мелеги кельгенини ачыкътан-ачыкъ корьди. Мелек онъа: – Корнелий! – деди.
Саул ерге йыкъылып: – Саул, Саул! Сен Мени не ичюн айдайсынъ? – деген сесни эшитти.
РАББИ кельди ве о сеферлери киби: – Смаил, Смаил! – деп чагъырды. Смаил: – Айт, РАББИ. Сенинъ къулунъ Сени динълей, – деди.
РАББИ экинджи кере Смаилни чагъырды. Смаил турып, кене Элийге кельди ве: – Мен мындам. Сен мени чагъырдынъ! – деди. Элий исе: – Огълум, мен сени чагъырмадым. Къайт, еринъе ят, – деди.