3 О вакъыт Мерьем бир кучюк бардачыкъ темиз, паалы къокъулы ягъ кетирип, Исанынъ аякъларына якъты ве сачларынен Онынъ аякъларыны сюртип къурутты. Ягънынъ къокъусына бутюн эв толды.
О – башына якъылгъан паалы зейтюн ягъы киби, сакъалына, Харуннынъ сакъалына акъып тюшкен, урбасынынъ якъасына акъып тюшкен ягъ кибидир.
бойле апайны тынчландырмакъ – ельни тутмакъ я да ягъны авучнен алмакъ кибидир.
Севгилим – кокюслерим арасында яткъан мюр толу бир кисе кибидир!
Мени янынъа ал, кель ашыкъайыкъ! Эфендим мени озь одасына кирсетти! – Сеннен тааджипленип къуванайыкъ, севгинъни шараптан зияде юксельтейик. – Севги ичюн не къадар ляйыкъсынъ!
Къызкъардашым, келиним! Севгинъ не гузель, севгинъ шараптан да яхшы! Не де аджайип къокъуй мискълеринъ, олар эр бир къокъудан гузель!
амма керек шей тек бир дане. Мерьем энъ яхшысыны сайлады ве буны ондан тутып алмазлар.
Сен Меним башымны зейтюн ягъынен ягъламадынъ, о исе, паалы къокъулы ягънен аякъларымны ягълады, – деди.
Раббиге къокъулы ягъ якъаджакъ ве Онынъ аякъларыны сачларынен сюртип къурутаджакъ шу Мерьем эди. Хаста яткъан Лазар Мерьемнинъ агъасы эди.
Буны айткъан сонъ, Марта барып, къызкъардашы Мерьемни чагъырды. – Оджа бу ерде, О сени чагъыра, – деди гизлиден Мерьемге.
Мерьем Иса тургъан ерге келип, Оны корьди де, аякълары тюбюне озюни ташлап: – Рабби! – деди. – Эгер Сен шу ерде олгъан олсанъ, Меним агъам ольмез эди!
Онен берабер Никодим де кетти. О, эвельден, гедже Исагъа кельген эди. О, бир буюк бардакъ мюрнен алоэ къарышмасыны алып кельди.