Мен Исраильге шифа берген вакътында, Эфраимнинъ къабааты ве Самариенинъ ярамазлыгъы ачыла. Олар алдата, хырсызлар эвлерге кире, сокъакъ бою айдутлар сыдыра.
Бу сёзлерни о фукъарелерге къайгъыргъаны ичюн дегиль, хырсыз олгъаны ичюн айтты. Онда ортакъ акъча къутусы эди, ве о къутугъа къоюлгъан паралардан озюне алып хырсызлай эди.
Мен – коктен кельген тири отьмек олам. Бу отьмекни ашагъан адам эбедий яшайджакъ. Мен береджек отьмек – беденимдир, оны дюньягъа аят багъышламакъ ичюн береджем.
Шу себептен, Алла да берген сёзюни ант этювнен къавийлештирди ве бойле этип, Озь истегининъ денъишмейджегини ве Озю берген сёзюни мытлакъа беджереджегини адамларгъа ачыкътан косьтерди.