42 Андрей агъасыны Исанынъ алдына алып кельди. Иса онъа дикъкъатнен бакъып: – Сен Юхан огълу Симонсынъ, энди адынъ Кифа оладжакъ, – деди. (Кифа – «Пётр» демектир.)
Нааман барып, Исраиль ерлеринден кельген къызчыкънынъ бойле сёзлерини эфендисине айтып берди.
Бу он эки эльчининъ адлары шойле: биринджиси Пётр адынен белли олгъан Симон ве онынъ къардашы Андрей, сонъ Зебедайнынъ огъуллары Якъуп ве онынъ къардашы Юхан,
О, он эки шегирт сайлагъанларнынъ адлары: Симон (Иса онъа Пётр адыны берди),
Симон Пётр буны корьди де, Исанынъ алдында тиз чёкип: – Раббим, менден кет. Мен гуналы адамым, – деди.
Оларнынъ адлары: Симон (Иса онъа Пётр адыны берди), онынъ къардашы Андрей, Якъуп, Юхан, Филип, Бартоломай,
Мен эпинъиз акъкъында айтмайым, – девам этти Иса. – Мен сайлагъан адамларымны билем. Лякин отьмегимни ашагъан адамнынъ Манъа къаршы табаныны котергени акъкъында Языда язылгъан сёзлер беджерильмек керек.
Симон Пётр, «Эгиз» адландырылгъан Тома, Галилеянынъ Кана шеэринден олгъан Натанель, Зебедайнынъ огъуллары ве башкъа эки шегирт бир ерде эдилер.
– Барып, бу ерге акъайынъны чагъырып кель, – деди Иса.
Аранъызда: «Мен Павелнинъ издеши», «Мен Аполлоснынъ», «Мен Кифанынъ», «Мен Месихнинъ», – деген лафлар бар. Мен шуны айтмагъа истейим:
Бундан сонъ Кифагъа, сонъра он эки эльчиге корюнди.
Эм Павел, эм Аполлос, эм Кифа, эм дюнья, эм аят ве олюм, эм шимдики ве келеджек заман – эписи сизинъкидир.
Башкъа эльчилер, Раббининъ къардашлары ве Кифа ёлгъа чыкъып, озь иманлы апайларыны янларына алалар. Бизим де бойле акъкъымыз ёкъмы?
Учь йылдан сонъ, Кифанен корюшмек ичюн, Ерусалимге бардым ве онынъ янында он беш кунь олдым.
Кифа Антиохия шеэрине кельгенде, мен онъа къаршы ачыкътан-ачыкъ чыкътым. О, озю къабаатлы эди.
Шунынънен, иманлылар джемиетининъ диреклери сайылгъан Якъуп, Кифа ве Юхан, манъа берильген эйиликни корип, манъа ве Барнабагъа онъ къолуны узаттылар: биз халкъларгъа барайыкъ, олар исе сюннетли еудийлерге барсынлар, деп келиштилер.