36 Кечип кетеяткъан Исагъа дикъкъатнен бакъып: – Мына Алланынъ Къозусыдыр! – деди.
– Бабам, – деди Исхакъ бабасына. – Не, огълум? – деп джевап берди Ибраим. – Мына атеш ве одунлар, амма къурбан айваны къайда я? – деди Исхакъ.
Эй, дюньянынъ дёрт тарафындакилер! Манъа айланынъыз ве къуртулыш тапынъыз. Мен – Алла! Башкъасы ёкъ!
Эртеси куню Ягъя Исанынъ якъынлашкъаныны корип, шойле деди: – Мына Алланынъ Къозусы! О, Озюне дюньянынъ гунасыны ала.
Эки шегирт Ягъянынъ бу сёзлерини эшитип, Исанынъ артындан кеттилер.
Буны япкъанда, иман башлыгъына, иманымызны къусурсыз япкъан Исагъа козь тикейик. О, къуванчкъа ляйыкъ олса да, масхаралыкътан къачмайып, хач устюндеки олюмге кетти ве Алла тахтынынъ онъ тарафында ерлешти.