О, РАББИнинъ огюнде бир фидан киби, къуру топракътан бир филис киби чыкъты. О, не дюльбер, не де улу эди. Бизлер Оны корьдик, ве корюниши бизни меракъландырмай эди.
– Филип, – деди Онъа Иса. – Мен о къадар вакъыттан берли сизнен берабер олдым, ве Мени бильмейсинъми? Мени корьген адам Бабамны да корьди. Сен насыл этип, «Бизге Бабаны косьтер», дейсинъ?
Эй, Баба! Сен Манъа берген адамлар Меннен берабер бир ерде оладжакъларыны истейим. Мени дюнья яратылмаздан эвель севгенинъ ичюн, Сен Манъа берген шерефимни олар корьсюнлер.
Мен – коктен кельген тири отьмек олам. Бу отьмекни ашагъан адам эбедий яшайджакъ. Мен береджек отьмек – беденимдир, оны дюньягъа аят багъышламакъ ичюн береджем.
Алла мелеклернинъ ич бирине: «Сен Меним Огълумсынъ. Бугунь Мен Санъа Баба олдым» я да: «Мен Онынъ Бабасы олурым, ве о – Меним Огълум олур», – демеген эди.
Керчектен де, эм адамларны азиз эткен Иса, эм де азиз олгъанларнынъ эписи – бир Бабадандыр. Шу себептен Иса оларгъа «агъа-къардашларым» демеге утанмай. О бойле дей:
Месих де баш руханийнинъ шуретли хызметини Озю алмады, амма: «Сен Меним Огълумсынъ. Бугунь Мен санъа Баба олдым», – айтып, Исагъа бу хызметни Алла берди.
Мен тахттан кельген кучьлю бир сесни эшиттим, о бойле деди: – Энди Алланынъ мекяны адамларнынъ арасында оладжакъ, Алла адамларнен берабер яшайджакъ. Олар Алланынъ халкъы оладжакъ, ве Алла Озю, оларнынъ Алласы, оларнынъ арасында булунаджакъ.