Учюнджи куню Шаулнынъ ордусындан бир адам келе – устюндеки урбасы йыртыкъ, башы устюнде топракъ бар эди. Давуткъа келип, о, бетинен ерге йыкъылып селямлашты.
«Бар да, Шушанда олгъан эписи ехудалыларны топла. Мен ичюн ашамакътан вазгечинъиз, учь кунь не гедже, не куньдюз ашаманъыз-ичменъиз. Мен де хызметчи къызларымнен берабер ашамакътан вазгечерим. Сонъ, къанунгъа къаршы олса да, падишанынъ янына барарым. Эгер мен ольсем – олерим».
Эр бир виляетте де, падишанынъ буюргъаны ве къануны бильдирильген эр бир ерде ехудалылар чокъ агълап башладылар, ашамакътан вазгечтилер, козь яшы тёктилер ве къычырдылар. Бир чокълары чувал токъумасы ве куль устюнде ята эдилер.