12 Сонъра бутюн халкъ, оларгъа айтылгъан сёзлерни анълап, ашамагъа-ичмеге, башкъаларынен пайлашмагъа, буюк къуванчнен байрам этмеге кетти.
Буюк къуванчнен РАББИнинъ огюнде ашады-ичтилер, ве экинджи кере Давут огълу Сулейманны РАББИнинъ огюнде падишалыкъкъа ягънен сюрттилер. Цадокъны исе руханийликке ягънен сюрттилер.
Сонъ Нехемья оларгъа: – Энди барынъыз, энъ яхшы ашлар ашанъыз, татлы ичимликлер ичинъиз, кимнинъ азырлагъан шейи олмаса, оларнен пайлашынъыз. Бу кунь Раббимиз ичюн азиз куньдир! Гъамлы олманъыз! РАББИнинъ огюнде къуванч – сизинъ кучюнъиз, – деди.
Левийлилер бутюн халкъны тынчландырып: – Тынчланынъыз. Бу кунь – азиз куньдир! Гъамлы олманъыз, – дей эдилер.
Эртеси куню бутюн халкънынъ къоранта башлыкълары, руханийлер ве левийлилер Узеир кятипнинъ янында, Къануннынъ сёзлерини окъуп анъламакъ ичюн, топлаштылар.
О куньлерде ехудалылар душманларындан къуртулдылар, ве о айда оларнынъ гъамы къуванчкъа, кедерлери де байрам кунюне айландылар. Шунынъ ичюн о куньлер зияфет ве шенълик куньлери олдылар, ве шу куньлери бири-бирлерине бахшышларны ёлламагъа, фукъарелерге де бахшышларны бермеге башладылар.
О, берген эмирлеринден ве низамнамелеринден мен айырылмадым, Онынъ сёзлерини юрегимде сакъладым.
Сёзлеринъ огюме келип-кечмез, мен оларны юттым; олар манъа къуванч, юрегиме шенълик олды. РАББИ, Ордуларнынъ Алласы! Адынънен адлангъаным.
Олар бир-бирине: – О бизнен ёл бою лаф эткенде ве Языларны анълаткъанда, юрегимиз къуванып янмай эдими?! – дедилер.
Билем ки, менде, яни беденимде яхшы шей олмай. Ичимде яхшылыкъ япмакъ истеги бар, амма оны япмагъа кучюм ёкъ.
Ер юзюнде яшагъанлар бунъа севинип шенъленеджеклер ве бири-бирине бахшышлар ёллайджакълар, чюнки бу эки пейгъамбер ер юзюнде яшагъанларгъа чокъ азап берген эдилер.