1 Бир кунь акъайлар ве оларнынъ апайлары озь ехудалы къардашларына къаршы чыкътылар.
Не мен, не агъа-къардашларым, не хызметчилерим, не де меним янымдаки къаравулларым озь кийимини чыкъармады. Сувгъа кеткенде биле къолунда къылычы бар эди.
Шунынъ ичюн ёкъсулларнынъ ярдымгъа чагъыргъаны Онъа барып етти, фукъарелернинъ агълавыны О, эшитти.
РАББИ деди ки: – Мысырда Меним халкъым чеккен зулумыны корьдим. Незаретчилерининъ япкъан ишлери ичюн къопаргъан къыяметини эшиттим. Халкъымнынъ гъам-къасеветлерини билем.
Ордулар РАББИсининъ юзюм багъы – Исраиль эвидир; Ехуда акъайлары – О, сачкъан севимли юзюм пытакъларыдыр. РАББИ адалет бекледи – къан тёкюльгенини корьди, акъикъат бекледи – ярдымгъа чагъырувларны эшитти.
РАББИден Йирмеягъа хабер кельди. О заман Цидкия падиша Ерусалимдеки бутюн халкънен азатлыкъ шартнамесини тизди.
РАББИ-ТААЛЯ шойле дей: – Исраиль ёлбашчылары, етер! Зулумлыкъ этмеге ве хорламагъа токътанъыз! Адалетли ве догъру арекет этинъиз. Меним халкъымны топракъларындан къувманъыз, – дей РАББИ-ТААЛЯ.
Сиз даа буны япасынъыз: къычырып агълайсынъыз, РАББИнинъ къурбан ерине козьяшлар тёкесинъиз, лякин РАББИ бахшышларынъызгъа бакъмай, ве къолларынъыз кетирген къурбанлар Онынъ разылыгъыны къазанмай.
– Аджеба Алла да Озю сайлагъан ве Онъа гедже-куньдюз ялварып отургъанларны къорчаламазмы? Оларны чокъ беклеттиреджекми?
Эртеси куню Муса базыларнынъ котеклешкенлерини корьди. Оларны муаббетлештирмеге истеп: – Акъайлар, сизлер агъа-къардаш олып, не ичюн бир-биринъизнинъ джанынъызны агъыртасынъыз? – деди.
Тарлаларынъызны оргъан ыргъатлардан къазанчыны тутып алдынъыз. Динъленъиз! Олар агълайлар, ве оракъчыларнынъ агълавлары Ордулар Раббисининъ къулакъларына еткен.