16 Шу куньден башлап менде олгъан яшларнынъ ярысы чалыша, экинджи ярысы исе мызракъ, къалкъан, яйлар ве зырхларынен силялангъан эдилер. Башлыкълар исе ехудалыларнынъ артында тура эдилер.
Душманларымыз оларнынъ тизген анълашмалары акъкъында бизим хаберимиз олгъаныны эшиттилер, Алла оларнынъ ниетлерини бозды. Сонъ эпимиз диваргъа, озь ишимизге къайтып кеттик.
Диварны къургъанлар, юк ташыгъанлар, юклегенлер де бир къолнен чалыша, экинджи къолунен исе силя тута эдилер.
Не мен, не агъа-къардашларым, не хызметчилерим, не де меним янымдаки къаравулларым озь кийимини чыкъармады. Сувгъа кеткенде биле къолунда къылычы бар эди.
Аджыныкълы инъильдегенимден, терим кемигиме япышып къалды.
Бу урбада, баш кирсетмек ичюн, агъыз олсун, агъызнынъ четлери тифтильмесин деп, пекинген олсун.
Эр бир аскернинъ къолунда – къылыч, олар дженк этмеге усталар. Гедже телюкелер олса, оларнынъ къылычлары азыр.
Атларынъызны екинъиз, атларгъа мининъиз! Демир башлыкъларны кийип турынъыз, мызракъларынъызны къайранъыз, зырхларынъызны кийинъиз.