6 Сонъ Иса халкъкъа ерге отурмакъны буюрды. Еди отьмекни алып, шукюр этип парчалады ве даркъатмакъ ичюн шегиртлерине берди. Шегиртлер халкъкъа даркъаттылар.
Олар ашап отургъанда, Иса отьмекни алды, шукюр этип парчалады ве шегиртлерине берип: – Алынъыз, ашанъыз. Бу – Меним тенимдир, – деди.
– Мен еди отьмекни парчалап, дёрт бинъ адамгъа болип бергенимде, къач сепет отьмек къалды? – Еди сепет, – дедилер.
– Не къадар отьмегинъиз бар? – деп сорады Иса. – Еди дане, – деди шегиртлер.
Оларда бир къач балыкъ да бар эди. Иса шукюр дувасыны окъуп, оларны да даркъаттырды.
Эфенди кельгенде, юкъламайып отургъан къулларыны тапкъанда, олар бахтлы олурлар. Сизге догърусыны айтам: эфенди азырланып белине къушагъыны байлар да, хызметчилерини софрагъа отуртып, оларгъа озю хызмет этеджек.
Оларнен софрада ер алып, Иса отьмекни алып, шукюр этти ве парчалап оларгъа берди.
О вакъыт анасы хызметчилерге: – О, сизге не айтса, оны япынъыз, – деди.
О вакъыт башкъа къайыкълар Тибериядан кетип, халкъ Рабби шукюр эткен отьмекни ашагъан ерге кельди.
Бир кунни итибар эткен адам Раббининъ шерефи ичюн итибар этсин. Эр шейни ашагъан адам Рабби ичюн де ашай ве Аллагъа шукюр эте. Эр шейни ашамагъан адам да Рабби ичюн ашамай ве Аллагъа шукюр эте.
Не айтсанъыз я да не япсанъыз, эписини Рабби Исанынъ Адына япынъыз ве Онынъ ярдымынен Алла Бабагъа шукюр этинъиз.
Ибадет тёпесине уйле ашыны ашамагъа кетмезден эвель, оны шеэрде тапып олурсынъыз. О, анда кельмегендже, халкъ ашамагъа башламаз. О, башта къурбанны багъышлайджакъ, сонъ чагъыртылгъанлар ашап башлайджакълар. Барынъыз, шимди оны тапып олурсынъыз, – дедилер.