6 О, Исаны узакътан корип, чапып кельди де, Онынъ аякълары огюне бель букип,
Ер юзюнде яшагъанлар Сенинъ ёлунъны бильсинлер, къуртарувынъ акъкъында бутюн халкъларнынъ хабери олсун!
Агъызлары кокке къаршы котерилелер, сёзлеринен олар ерни толдуралар.
Гедже-куньдюз токътамайып, къабирлер арасында, къырлар устюне чыкъып, озюни ташларнен урып, багъырып юре эди.
бар сесинен ялварды: – Эй, Иса, Юдже Алланынъ Огълу, менде не ишинъ бар? Алланынъ акъкъы ичюн, мени къыйнама!
Чокъ адамнынъ ичинден джинлер чыкъып: «Сен Алланынъ Огълусынъ!» – деп къычыра эдилер. Иса оларны сусмагъа меджбур этти, буны айтмагъа ясакъ этти. Олар исе, О, Месих олгъаныны биле эдилер.
Павелнен эпимизнинъ артымыздан юрип: – Бу адамлар Юдже Алланынъ къулларыдыр, сизге къуртулыш ёлуны илян этелер, – деп багъыра эди.
Сен Алланынъ бир олгъанына инанасынъ. Догъру япасынъ! Амма шейтанлар да инаналар ве къоркъудан къалтырайлар!