5 Къабир ичине кирип, устюнде узун беяз урбасы олгъан бир йигитни онъ тарафта отургъаныны корьдилер ве пек шаштылар.
Лякин о манъа бойле деди: – Къоркъма, Даниял! Аллагъа алчакъ гонъюльнен кельмеге ве окъугъан шейлерни анъламагъа юрегинъде къарар эткенинънен, биринджи куню де дуванъ эшитильди. Шунынъ ичюн де мен кельдим.
О мен тургъан ернинъ янына кельгенинде, мен къоркъудан бетимнен ерге йыкъылдым. О, манъа: – Инсан огълу, бу руя ахыр замангъа багълыдыр, – деди.
Онынъ корюниши яшынгъа ошай, урбалары исе къар киби бем-беяз эди.
Буны корьгенлер эписи шашып къалдылар. Бир-биринден: – Бу насыл шей? – деп сорай эдилер. – Насылдыр бир яп-янъы огретюв… Онынъ къудрети о къадар буюк ки, О, арам рухларгъа эмир эте, олар исе Онъа бойсуналар.
О, Озюнен Пётрны, Якъупны ве Юханны алды. Оны буюк дерт ве гъам атеши къыйнай эди.
Башларыны котерип, бакъсалар, таш пек балабан олса да, юварлатылгъан ве четке чекильген эди.
Адамлар Исаны корип, Онынъ алдына къуванчлы шашкъынлыкънен чапып барып, селям бердилер.
Мелекни корьген Зекъарья шашмалады ве къоркъты.
О вакъыт эвель кельген шегирт де къабирге кирди ве буны корип, иман этти.