51 Иса ондан: – Сен Менден не истейсинъ? – деп сорады. – Раввуни, козьлерим корьсюн! – деди кёр адам.
Шу гедже Алла Сулеймангъа кельди ве ондан: – Сора, санъа не берейим? – деп сорады.
базар мейданларында урьметнен селям бермесини ве адамлар тарафындан «Равви» дегенлерини истейлер.
Сизлерге исе «Равви» демесинлер, чюнки сизинъ бир Оджанъыз бар. Сиз бир-биринъизге – агъа-къардашсынъыз.
Оларгъа ошаманъыз. Бабанъыз, сиз Ондан сорамаздан эвель, сизге не керек олгъаныны биле.
Соранъыз – сизге бериледжек. Къыдырынъыз – тападжакъсыз. Такъырдатынъыз – сизге ачыладжакъ.
– Сизлер ичюн не япкъанымны истейсиз? – деп сорады Иса.
Бартимай усть урбасыны чыкъарып четке атты, еринден сычрап турды да, Исанынъ янына барды.
Иса онъа: – Мерьем! – деди. Мерьем айланып, еудий тилинде: – Раввуни! – деди. (Демек, «Оджам».)
Бинъбашы йигитнинъ къолундан тутып, оны бир четке чекти де: – Манъа не айтаджакъ эдинъ? – деп сорады.
Ич бир шейге къасевет этменъиз, амма эр вакъыт дува окъуп ве ялварып, эр бир истегинъизни Алланынъ алдында миннетдарлыкънен ачынъыз.