42 Шу дакъкъасы лепра хасталыгъы ёкъ олып, адам элял олды.
Дамыны бакъынъыз, РАББИ не къадар эйидир! Не къадар бахтлыдыр Онъа умют багълагъан адам!
– Эй, къадын, сенинъ иманынъ буюк! Истегенинъ олсун! – деди. Къадыннынъ къызы шу ань тедавийленди.
О, хастанынъ янына барып, оны къолундан тутып турсатты. Къадыннынъ сыджагъы шу дакъкъасы тюшти. О турып, оларгъа софраны донатты.
Иса оны аджыды, къолуны узатып хастагъа тийди де, шойле деди: – Мен истейим, сени эляллап тедавийлейим.
Иса оны сертликнен тенбиелеп: – Сакъын, кимсеге бир шей айтма! Руханийге барып корюн де, тедавийленгенинъ ичюн Муса буюргъан шейни бер де, шу эписине шаатлыкъ олсун, – деди.
Шу ань къадыннынъ къан акъувы токътады. Хасталыгъындан къуртулгъаныны бутюн беденинен дуйды.
Меним сизге айткъан сёзюм ичюн сиз энди темизсинъиз.