12 Мелекни корьген Зекъарья шашмалады ве къоркъты.
Янъгъыз мен, Даниял, буны корьдим. Янымда олгъан адамлар исе ич бир шейни корьмеди, амма олар пек къоркътылар ве сакъланмагъа къачтылар.
Къабир ичине кирип, устюнде узун беяз урбасы олгъан бир йигитни онъ тарафта отургъаныны корьдилер ве пек шаштылар.
Мерьем шашмалады. Мелек онъа берген селямнынъ манасы не анълаткъаныны бильмей эди.
Корнелий мелекке къоркъунен бакъып: – Не, Эфендим? – деп сорады. Мелек онъа: – Сенинъ дуваларынъ ве берген садакъаларынъ Алланынъ акъылына кельди.
Оны корьгенимнен, аякълары астына олю киби йыкъылдым. О, онъ къолуны устюме къойып, бойле деди: – Къоркъма! Мен Биринджи ве Сонъкидирим.
– Биз мытлакъ оледжекмиз, чюнки биз Алланы корьдик, – деди Маноах апайына.
О заман Гидон бу РАББИнинъ Мелеги олгъаныны анълады. – Ах, РАББИ-ТААЛЯм! – деп инъледи Гидон. – Мен РАББИнинъ Мелегини козьме-козь корьдим!
