3 Алла Темандан келеята, Мукъаддес Алла Паран дагъларындан келе. Сэла Онынъ улулыгъы коклерни къаплай, Онынъ шан-шурети дюньяны толдура. Сэла
О, Паран сахрасында яшай эди. Анасы онъа Мысыр топрагъындан апай алды.
Элифазнынъ огъуллары: Теман, Омар, Цефо, Гъатам ве Кеназ.
Мидьяндан чыкъып, олар Паран топрагъына кельдилер. Парандан адамлар алып, Мысыргъа, Мысыр фыравунына кельдилер. Фыравун онъа эв берди, аш тайинледи ве топракъ берди.
Дагълар къой киби секирди, байырлар къозу киби сычрады.
Эписи РАББИнинъ Адыны макътасынлар! Ялынъыз Онынъ Ады Юджедир! Онынъ буюклиги ер ве кок устюнде кенишлей!
Я РАББИ, душманларым не къадар чокълашты! Чокълары манъа къаршы баш котерелер!
Амма Сен, я РАББИ, чевре-четимде къалкъансынъ, меним шуретимсинъ, башымны юкъарыгъа котерген – Сенсинъ.
Амма билинъиз: РАББИ инсафлыларны Озю ичюн айырып алды. Мен Оны чагъыргъанымда, РАББИ мени эшитир.
Ич бир адам эбедий яшамаз, эр бир инсан мезар юзюни корер.
Манъа джевап бер, я РАББИ! Сенинъ севгинъ эйидир, шефкъатынъ буюклигинде манъа айлан.
Халкълар озьлери къазгъан чукъургъа тюшти, озьлери къойгъан тузагъына аякълары илинди.
Тур, я РАББИ! Инсанлар енъип чыкъмасын, халкълар Сенинъ огюнъде суд этильсинлер!
Эписи исраиллилер, кок гурюльдегенинен бору сесини эшитип, яшын яшынлагъанынен тютеген дагъны корип, къоркъудан къалтырап, арт-артына чекилип четте турдылар,
Вай-вай-вай! Мысырдан ярдым сорап кеткенлернинъ башына беля! Атларгъа таяналар, дженк арабаларынынъ чокълугъына ве аскерлерининъ буюк кучюне ишаналар, Исраильнинъ Азизине исе къулакъ асмайлар, РАББИни къыдырмайлар.
Олар къычырып, бири-бирине бойле дей эдилер: – Ордуларнынъ РАББИси Мукъаддес, Мукъаддес, Мукъаддестир! Бутюн ер юзюни шурети толдура!
Бизлер беклемеген вакъытта Сен ашагъы тюше, аджайип ишлеринъни япа эдинъ, ве Сенинъ огюнъде дагълар къалтырай эди.
Ордуларнынъ РАББИси Эдом акъкъында бойле дей: – Энди Теман шеэринде акъыл къалмадымы? Акъыллы адамларда огют биттими? Икметлери бозулдымы?
Мына, Исраиль Алласынынъ Шурети куньдогъуш тарафындан келеята эди. Онынъ сеси къудретли сувларнынъ гурюльтиси киби эди, ер юзю исе Онынъ Шуретинен ярыкъланды.
Теман шеэрине атеш ёллайджагъым, о, Боцранынъ къавийлештирильген сарайларыны якъып ташлайджакъ.
– Эй, Теман ери, сенинъ джесюр аскерлеринъ пек къоркъаджакълар, Исавнынъ дагъларында булунгъанларнынъ эписи ольдюриледжек.
Денъиз сувларгъа толгъаны киби, ер юзю РАББИнинъ шан-шуретини бильгенлернен толаджакъ.
Исраиль огъуллары Синай сахрасындан озь ордуларынен ёлгъа чыкътылар. Булут Паран сахрасында токътады.
шай деди: – РАББИ Синайдан кельди, Сеир дагъларында ачылды, Паран дагълы топрагъындан нурнен пейда олды, азизлернинъ ордуларынен кельди, онъ къолунда Къанун атеши бар эди.
ве: «Мына РАББИ-Таалямыз бизге Озюнинъ Шуретини ве улулыгъыны косьтерди. Атеш ичинден сесини де эшиттик. Бугунь биз буны корьдик ки, Алла адамнен лаф этип ола, ве о адам сагъ къала.
Смаил кечинди. Бутюн исраиллилер топлашып агълаштылар ве оны Рамада, эвинде джыйдылар. Сонъ Давут Паран сахрасына кетти.