3 Руянынъ ерине келеджек вакъты даа кельмеди. О, сонънынъ келеджегини бильдире ве ялан дегиль. Эгер кечикип кельген дайын олса биле, эписи бир бекле, – о, мытлакъа оладжакъ.
Эль-Яса даа айтаяткъанда, хаберджи келип чыкъа ве: – Мына РАББИден насыл беля кельди! Энди РАББИден нелер беклемек керек? – дей.
Баба балаларына насыл шефкъатлы олса, РАББИ Ондан къоркъкъанларгъа шефкъатлы ола.
430 йыл кечкен сонъ, тамам бу куннинъ геджесинен РАББИнинъ бутюн ордулары Мысыр топрагъындан чыкъып кетти.
Онынъ ичюн РАББИ сизлерге мерамет эйлемеге истеп, беклей, турып, сизлерни аджыйджакъ. РАББИ – адалетли суд эткен Алладыр, Онъа ишангъан эр кес бахтлыдыр.
Онъа бойле айт: Мукъайт ве раат ол! Къоркъма, юрегинъ сызламасын! Рецин ве арамлыларнынъ гъазабы, эм де Ремальяхунынъ огълунынъ гъазабы – эки янгъан кусевден тютюн кибидир.
Якъупнынъ эвинден юзюни сакълагъан РАББИни беклейджегим, Онъа ишанаджагъым.
Онынъ ве мемлекетининъ йыкъыладжакъ вакъты-саати кельмегендже, бутюн халкълар онъа, огълуна ве торунына хызмет этеджеклер. Онъа чокъ халкълар ве буюк падишалар хызмет этеджеклер.
Энди Мен, РАББИ, айтаджагъым, эм де Меним сёзлерим кечикмейип ерине келеджектир. Исьянджы халкъ, сизинъ куньлеринъизде эр бир айткъан сёзюмни ерине кетиреджегим! Бойле дей РАББИ-ТААЛЯ».
О куню гъамсыз Хушны къоркъузмакъ ичюн, Мен хаберджилеримни гемилерде йибереджегим. Мысырнынъ гъайып оладжакъ куню оларны къоркъу басаджакъ. О кунь келеята!
Шимди исе сонъки куньлерде халкъынънен не оладжагъыны санъа бильдирмеге кельдим. Сен корьген руя келеджек куньлер акъкъындадыр.
Эки падишанынъ юрегинде хаинлик оладжакъ, бир софра башына отурып, бири-бирине ялан айтаджакълар, лякин истеген ишлерини беджермейджеклер, чюнки сонъу вакъты даа кельмеген.
Акъыллы адамлардан базылары ёлдан уруладжакълар, лякин сынавдан кечеджек, арынаджакъ ве сонъки вакъыт кельмезден эвель темизленеджек. Белли бир вакъыткъа даа вакъыт бар.
О мен тургъан ернинъ янына кельгенинде, мен къоркъудан бетимнен ерге йыкъылдым. О, манъа: – Инсан огълу, бу руя ахыр замангъа багълыдыр, – деди.
ве манъа бойле деди: – Мына, Алла ачувы куньлерининъ сонъкилеринде не оладжагъыны санъа айтаджагъым. Бу вакъиалар заманнынъ ахыр-сонъунда, белли бир вакъытта оладжакъ.
Сенинъ халкъынъа ве азиз Ерусалим шеэринъе 70 кере еди йыл берильди. Бу вакъыт сонъуна акъсызлыкълар битеджек, гуналар кесиледжек, къабаатлар ичюн одеме этиледжек, эбедий акъикъат тикленеджек, руялар ве пейгъамберликлер беджериледжек ве азизлернинъ Азизи ягънен сюртюледжек.
Мен исе РАББИден ярдым беклейджегим, Къуртарыджым Аллама умют этеджегим, Аллам да мени эшитеджек.
– Шунынъ ичюн энди Мени бекленъиз! – дей РАББИ. – Шу куню Мен шаат оларакъ тураджагъым. Меним къарарыма коре, халкълар топланаджакъ, падишалыкълар чагъыртыладжакъ, ве бутюн Меним гъазабым, къызгъын ачувым оларнынъ башына тюшеджек. Меним гъазабым ичюн чыкъкъан атеш бутюн ер юзюни ашайджакъ.
Алла адам дегиль, О, ялан сёйлемез. Алла инсан огълу дегиль. О, тюшюнджесини денъиштирмез. Айтып да, япмазмы? Сёз берип де, ерине кетирмезми?
О вакъыт Ерусалимде Симеон деген бир адам бар эди. О, инсафлы ве диндар адам олып, Исраиль ичюн теселли беклей. Онда Мукъаддес Рух бар эди.
Иса оларгъа: – Сизге Бабамнынъ Озь акимиетинен бельгилеген заманны ве вакътыны бильмеге керекмей.
Бир адамдан эписи халкъларны яратып, оларгъа бутюн ер юзюнде даркъалып яшамагъа ёл берди, оларнынъ эвельден бельгиленген девирлерини, сынъырларынен яшайджакъ ерлерини тайин этти,
лякин бабасы бельгилеген вакъыткъадже о, незаретчилернинъ ве эв бакъыджыларнынъ астындадыр.
Олар къызгъанчлы олгъанындан, ялтакъ сёзлернен сизни къапкъангъа тутаджакълар, амма оларнынъ джезасы чокътан берли азыр тура, оларнынъ олюми де кеч къалмаз.
Базылары тюшюнгенине коре, Рабби берген сёзюни беджермеге вакъытны узата. Лякин О, вакъытны узатмай. Аксине, О, ич кимсенинъ ёкъ оладжагъыны истемей, эписи тёвбе этсин деп, бизни чокъ сабырнен беклей.